હેલો રીડર કમ દોસ્ત જ્યાદા 😅 તો આજે હું તમને એક એવી કહાની કહીસ જેનાથી તમને પણ એક અલગ નઝર મળસે જિંદગી જોવાની અને એને મોજ થી જીવવાની.
આપણામાથી ઘણા ને પોતન જીવનમાં એમ લાગ્યુ હશે કે કદાચ હું ના હોત તો શુ થાત, મારા પરિવાર નુ, મારા ઘર નુ વગેરે વગેરે 😉
આવુ જ વાર હનુમાનજી ને પણ થ્યું જ્યારે તેઓ માતા સીતા ને અશોક્વાટીકામાથી રાવણ ના બંધન માથી છોડાવવા અને પ્રભુ શ્રી રામ ની અંગુથી આપવા જાય છે અને જોઍ છે કે રાવણ મા સીતા ને બંધન મા રાખી ને એમને કષ્ટ આપે છે ત્યારે પોતે એમ વિચારે છે કે હું ન આવ્યો હોત તો માતા સીતા ને આ કેટલો હેરાન કરત ત્યારે ખુદ રાવણ ની પત્નિ મંદોડરી રાવણ ને રોકે છે ત્યારે હનુમાનજી ને અહેસાસ થાય છે કે એતો ભગવાન જેના હાથ થી કામ કરવા માંગે ઍના થકી જ કામ પાર પડે છે, આપણ સૌ તો ખાલિ નિમિત્ં માત્ર છે .
પછી શુ થાય છે ઍ પણ આપને સૌ જાણીયે છે કે ભગવાન હનુમાનજી લંકા ને આગ લગાડે છે .
સૂક્ષ્મ રુપ ધરી સિયહિ દિખાવા
વિકટ રુપ ધરિ લંકા જલાવા
હનુમાન જી આગ લગાડે છે ઍ સૌ જાને છે પણ રાવણ પોતે જ પોતની લંકા ઍમના થકી જલાવે છે ઍ બોવ ઓછો જાને છે કે રાવણ પોતે પોતાના સૈનિકોને આગ લગાડવાનું કહે છે કે આ વાનર ની મસ્તી ઉતર્વ માટે એની પુંછડી સર્ગાઈ દો આમા મજાની વાત ઍ છે કે પરભુ રામ બધુ કામ પોતે જ કરે છે પણ એમના ભક્ત ને નિમિત રાખીને હવે આમ લંકા તો બારવાની જ હતી પણ હનુમાન ઘી ને આગ લાવે ક્યાથી, ઍ તો સૌ પ્રભુ ની લીલા છે, ઍમના વગર તો પાન પણ હલતું નથી .
તો આપણે પણ આ સમજીને અહમ ભાવ છોડવો અને એમ નહિ સમજવાનું કે આપ્નના વગર દુનિયા આખી હાલે નહિ
બીજો એક કિસ્સો સંત તુલસીદાસ નો છે
ઍ જ્યારે ચોપાઇ લખવા બેસે છે ને લખે છે કે રામ જ બધુ કરે છે, ને એજ કર્તાહર્તા છે આટલું લખીને ઉભા થાય છે ને બહાર જાય છે તો રસ્તામાં થી બધા ભાગતા ને દોડતા આવે છે ને કહેતા ફરે છે કે એક હાથી ગાંડો થયો છે ને બધા પર પ્રહર કરે છે તો મહેરબાની કરીને ના જતા. પણ આ તો રહ્યા ભગવાન ના ભક્ત ઍમ્ને તો પુરો ભરોસો કે ભગવાન તો બધા મા છે તો મારે ડરવાની સી જરુર , ભગવાન તો આ હાથી મા પણ હસે જ અને ઍ મને નુક્સાન નહિ પોન્હ્ચદે તો અ તો ચાલ્ય જાય છે રસ્તા મા બધા અમ્ને સમજાવી આવે છે કે ના જાઓ, એક નાનું બાળક પણ ત્યા આવિને તેંને જવાથી રોકે છે કે ના જસો બાકી ઍ તમને મારી નખ્સે પણ માને ઍ તુલસીદાસ નહિ ને ઍ તો ચાલ્ય ને આપ્ને સૌ જાણીયે તેમ હાથી હતો ગુસ્સામા ને એને પ્રહર કર્યો તુલસીદસ પર ને અમ્ને ઇજા થય ને અમને તો બહુ ગુસ્સો આવ્યો કે મેં જે ચોપાઇ લખી તે ખોટી છે ને ભગવાંન બધા મા ના હોય ને ગુસ્સા મા ને ગુસ્સા મા તે ચોપાઇ ફાડવા જય છે અને ત્યા અચાનક નારદ્જી પ્રગટ થાય છે અને તેંને આમ કર્તા અટકાંવે છે અને કહે છે કે તમે જે લખ્યું છે તે સાવ સાચુ છે, પણ તુલસીદસજી માન્વવા તૈયાર નહિ થતા ત્યારે નારદજી એમને કહે છે કે હાથી તમને મારવા સામો થાય છે ત્યારે તમને ભગવાન ના હોવા પર વિશ્વાસ થાય છે પણ જ્યારે અ નાનું બાળક તમને બચાવવા આવે છે તો તેમા તમને પ્રભુ હોવાનો ભાવ કેમ ના દેખાયો? આ સાંભરીને તુલસીદાસ ને પોતાની ભુલ નો અહેસાસ થય છે.
આપ્ને પણ કેટલી વાર આવી ભુલો કરી બેસ્તતા હોઇએ.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો